Chiński Walentynki

Pod aksamitnym płótnem letniej nocy, gdy gwiazdy migoczą jak rozrzucone diamenty, rozpościera się Festiwal Podwójnej Siódemki — dzień utkany nićmi legendy, tęsknoty i trwałej miłości. Obchodzony siódmego dnia siódmego miesiąca księżycowego, ten starożytny chiński festiwal, często nazywany "Chińskim Dniem Zakochanych", czerpie swoją duszę z przejmującej opowieści o Niulangu, pasterzu krów, i Zhinu, tkaczce.​
Legendy szepczą o ich zakazanej miłości: śmiertelnym pasterzu krów i niebiańskiej tkaczce, których związek rozwścieczył Nefrytowego Cesarza. Rozdzieleni przez Srebrną Rzekę (Drogę Mleczną), mogli spotykać się tylko raz w roku — właśnie tej nocy — kiedy sroki tworzą lśniący most ze swoich skrzydeł, rozciągający się nad kosmiczną przepaścią. Mówi się, że jeśli uważnie posłuchasz pod księżycem, możesz usłyszeć cichy szmer ich ponownego spotkania, symfonię miłości przeciwstawiającą się przeznaczeniu.​
Poza mitem, festiwal rozkwita delikatnymi rytuałami. Dziewczęta niegdyś modliły się do Zhinu, szukając umiejętności w tkactwie i haftowaniu, układając owoce i igły pod księżycem jako ofiary. Dziś pozostaje dniem, w którym serca zbliżają się do siebie: zakochani wymieniają się symbolami uczucia, piszą poezję pod rozgwieżdżonym niebem lub po prostu spacerują trzymając się za ręce, czując echo oddania Niulanga i Zhinu w swoim własnym.​
Gdy księżyc wznosi się wysoko, rzucając srebrzyste odcienie na pola i dachy, Festiwal Podwójnej Siódemki przypomina nam, że miłość — czy to śmiertelna, czy mityczna — jest siłą, która przekracza odległość, czas, a nawet granice między niebem a ziemią. To noc, by pielęgnować więź, honorować cichą magię oddania i wierzyć, że niektóre więzi, jak gwiazdy na niebie, nigdy naprawdę nie blakną.